Օրը ցերեկով
Երեք-չորս հոգով
Կույրերը եկան․
Փղին դեմ ընկան։
Մինը, որ մարմնին դիպավ հաստ, ահեղ,
-Հե՛յ, զգո՛ւյշ,-կանչեց,-մի պատ կա էստեղ։
Մյուսը, որ ոտն էր շոշափել իր դեմ՝
-Ի՜նչ պատ,- ծիծաղեց,-էս կոճղ է կարծեմ։
Երրորդի ձեռքը կնճիթն էր ընկել․
-Օձ է, օ՜ձ,-գոռաց,-էլ ի՜նչ եք կանգնել։
Մինչդեռ չորրորդը, պոչիցը բռնած,
Քահ-քահ խնդալով ծաղրում էր նրանց․
-Վա՜հ, ճիշտ որ կույր եք․ չիմացավ ոչ ոք։
Ո՛չ էս է, ո՛չ էն, այլ կախած մի թոկ։
-Չէ՛, պատ է, -չէ՛, կոճղ, -չէ՛, օձ է․-չէ՛, թոկ․․․
Ու աղմկելով ամեն մինը ջոկ․
Ինչպես որ եկել,
Դեմ էին ընկել,
Էնպես էլ կույր-կույր ետ դարձան կրկին․
Սարի պես փիղը պարզ լուսի տակին։
դեմ առնել-հանդիպել, դեմը դուրս գալ
կողճ-ծառի մասից սղոցած մաս
թոկ-պարան
ջոկ- առանձին
ահեղ-ահավոր, հզոր, ահարկու զորեղ
Թողնել պատասխան