Նատալի Եդիգարյան

Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բարն եմ սիրում, Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում, Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման, Ու նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում։ Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե, Արևն ամռան… Continue Reading →

Քո ձյունագեղ բարձունքից Արևի հոտ է գալիս, Աղբյուրներիդ արցունքից Արևի հոտ է գալիս: Փռվել է մութն անտառին, Բռնել է ձոր ու կածան, Բայց մամուռից ու սունկից Արևի հոտ է գալիս: Քարանձավներն են քրտնել Ամայության սարսուռից, Բայց նրանց քիվ ու քունքից… Continue Reading →