Ժամանակով մի աղքատ մարդ է լինում, անունը Փանոս։ Ինքը մի բարի մարդ է լինում, բայց ինչ գործ որ բռնում է՝ ձախ է գնում։ Դրա համար էլ անունը դնում են Ձախորդ Փանոս։ Ունեցած-չունեցածը մի լուծ եզն է լինում, մի սել ու մի կացին։

Մի օր եզները սելում լծում է, կացինը առնում գնում անտառը փետի։ Անտառում էս Փանոսը միտք է անում, թե՝ մի բան որ ծառը կտրելուց ետը մին էլ նեղություն պետք է քաշեմ՝ ահագին գերանը գետնից բարձրացնեմ գցեմ սելի մեջը, ավելի լավ է՝ հենց սելը լծած բերեմ ծառի տակին կանգնեցնեմ, որ ծառը կտրեմ թե չէ, ընկնի մեջը։

Ասածն արած է։

Եզներով սելը բերում է մի մեծ ծառի ներքև կանգնեցնում, ինքը անցնում է վերի կողմը, կացինը քաշում՝ թրխկ, հա թրխկ։ Շատ է քաշում թե քիչ, էդ էլ ինքը կիմանա, ծառը ճռճռալով գալիս է զարկում, տակովն անում սելը ջարդում, եզներն էլ հետը։ Փանոսը մնում է ապշած կանգնած։ Ի՞նչ պետք է անի։ Կացինը վերցնում է ու ծոծրակը քորելով ճամփա է ընկնում դեպի տուն։

Ճամփին մի լճի ափով անց կենալիս է լինում։ Տեսնում է մեջը վայրի բադեր են լողում։ Ասում է՝ գլուխը քարը, չեղավ չեղավ, արի գոնե մի բադ սպանեմ, տանեմ տամ կնկանս։ Ասում է ու կացինը պտտում, շպրտում դեպի բադերը, որ մինն սպանի, բադերը ճղճղալով ցրվում են, փախչում են, որը եղեգնուտն է մտնում, որը թռչում գնում, կացինն էլ ընկնում է լճի խոր տեղը, տակն անում, կորչում։ Փանոսը մնում է լճի ափին կանգնած միտք անելիս։ Ի՞նչ անի, ի՞նչ չանի։ Շորերը հանում է դնում լճի ափին, ինքը մտնում մեջը, որ կացինը հանի։ Գնում է, գնում, քանի առաջ է գնում, ջուրն էնքան խորանում է, տեսնում է կարող է խեղդվել, ետ է դառնում, դուրս գալի։

Դու մի՛ ասիլ՝ Փանոսը որ լիճն է մտնում ու խորը գնում, էդ ժամանակ լճափով մի անցկենող է լինում, տեսնում է էստեղ թափած շորեր կան, եղեգնուտի մեջ խորը գնացած Փանոսին էլ չի նկատում, էս շորերը հավաքում է, առնում գնում։

Փանոսը լճից դուրս է գալի, տեսնում շոր չկա։ Մնում է տկլոր կանգնած։

Միտք է անում. «Ի՜նչ անեմ, տեր աստված, էսպես տկլոր ո՜ւր գնամ»։

Սպասում է մինչև մութն ընկնի։ Մթան հետ վեր է կենում գնում գյուղը։ Որ գյուղին մոտենում է, ասում է՝ էսպես տկլոր որ գնամ մեր տունը, տանըցիք ի՞նչ կասեն։ Արի գնամ ախպորիցս շոր առնեմ հագնեմ՝ էնպես գնամ կնկանս մոտ։

Ճամփեն ծռում է դեպի ախպոր տունը։

Դո´ւ. մի ասիլ՝ էդ գիշեր էլ ախպոր մոտ մեծ կա, քեֆի էլ էն տաք ժամանակն է։ Դուռը ծերպ է անում, տեսնի ով կա, ով չկա, հյուրերից մինը կարծում է, թե շունն է, ձեռի կրծած ոսկորը շպրտում է դեպի դուռը, ոսկորը դիպչում է աչքին, աչքը հանում։

Փանոսը ցավից վայ՜վայ անելով ետ է դառնում, շներն էս ձենի վրա վեր են կենում, տեսնում են, օհո՛, մթնումը հրես մի տկլոր օքմին, ու չորս կողմից վրա են տալիս։ Շների հաչոցի վրա մարդիկ դուրս են թափվում, տեսնում են՝ մի տկլոր մարդ փախած գնում է, շները ետևից։ Առանց երկար ու բարակ մտածելու վճռում են, որ կա թե չկա սա սատանա է։

Բավական տեղ ղըչըղու տալով, հայհոյելով, հարայ-հրոցով ընկնում են ետևից, հալածում, տանում գցում անտառները։

Շներն էլ ետևիցը մի ճուռը պոկում են, ու էսպես տկլոր, աչքը հանած, կաղին տալով՝ խեղճ Փանոսը գնում է կորչում։

Մյուս օրը գյուղում տարածվում է, թե հապա չեք ասիլ՝ «Փանոսը կորել է։ Գնացել է անտառը փետի ու ետ չի եկել»։ Գեղահավան հավաքվում են գնում, գնում են անտառը ման գալի, սելն ու եզները գտնում են ծառի տակին ջարդված, ինքը չկա։

Դես Փանոս, դեն Փանոս. հարց ու փորձով հագուստն էլ գտնում են մեկի մոտ։

— Ա՛յ մարդ, էս հագուստը ո՞րտեղից է ընկել քեզ մոտ։

— Թե՝ ախպեր, էս հագուստը էսպես մի լճի ափին վեր ածած էր, հավաքեցի բերի։

Գնում են լճի չորս կողմը պտտում, կանչում՝ «Փանո՜ս, Փանո՜ս», Փանոսը չկա։

Վճռում են որ Փանոսը խեղդվել է։

Գալիս են ժամ ու պատարագ են անում, քելեխը տալիս։ Կնիկն էլ մի քիչ սուգ է անում, Փանոսին գովում, ափսոսում, հետո մի ուրիշ մարդ է ուզում, հետը պսակվում գնում։

 

 

Մի լուծ եզ – սայլին կամ գութանին լծելու 2 եզ

Տակով անել – տակը գցել, վրան շուռ գալ, ծածկել

Մեծարք – քեֆ, ուրախություն, մեծարանք

 

Օքմին – մարդ

դուռը ծերպ անել – դուռը մի քիչ բացել

վեր ածած – թափված

գեղահավան – ամբողջ գյուղով

ղըչրղու – աղմուկ-աղաղակ

 

Հարցեր և առաջադրանքներ

 

1.Փորձի՛ր բացատրել:

 

տակն անել-վախենալ

քեֆի տաք ժամանակն է-թեշ պահին

վրա տալ-հարձակվել

մթան հետ-մթնով

գլուխը քարը-ինչ կուզի թող անի

դես Փանոս, դեն Փանոս-էստեղ Փանոս, Էնտեղ Փանոս

 

2. Պատմի՛ր Փանոսի որսորդության մասին: 3. Տեքստում այս նախադասությունները գտի՛ր և ավարտի՛ր:

Ինքը մի բարի մարդ է լինում—բայց ինչ գործ որ  բռնում է՝ ձախ է գնում։

Շատ է քաշում, թե՝ քարը—քիչ, էդ էլ ինքը կիմանա, ծառը ճռճռալով գալիս է զարկում, տակովն անում սելը ջարդում, եզներն էլ հետը։

Ասում է՝ գլուխը քարը—չեղավ չեղավ, արի գոնե մի բադ սպանեմ, տանեմ տամ կնկանս։

Դու մի ասիլ՝ էդ գիշեր էլ— ախպոր մոտ մեծ քեֆ կա, քեֆի էլ էն տաք ժամանակն է։

 

4․Ձախորդ Փանոսին նամակ գրի՛ր:

-Ձախորդ Փանո՛ս, Ձեզ, խորհուրդ կտամ, որ մի բան անելուց առաջ խորը մտածել, ու նոր քայլ կատարել։ Ձեզ մոտ ոչինչ չի ստացվում,0 որովհետև դուք չեք մտածում, թե ինչ եք անում։ Սրանից հետո մի լավ մտածեք, որևէ գործ սկսելուց առաջ։

Հարգանքներով՝ Նատալի

5. Հեքիաթը Փանոսի անունից համառոտ պատմի՛ր:

Հեքիաթի  հերոսի անունը՝ Փանոս է։

Փանոսն ասում է, որ նա շատ անբախտ է։ Ինչ գործի, որ ձեռք է տալիս թարս է ստացվում։ ԻՆչպես, որ եզները վերցրեց ու գնաց անտառ ծառ կտրելու։Ծառերը շուռ եկան եզների վրա և նրանք սանկեցին։ Դրանից հետո, կացնով ուզեց բադ սատկացնել լճում։ Կացինը գնաց ջրի հատակը։ Շորերը հանեց, որ կացինը հանի հատակից, շորերը գողացան։  Գիշերով տկլոր մտնում է գյուղ, տեսնում է, որ եղբոր տանը քեֆ ուրախություն է; Մոտենում է տանը, շները սկսում  են հաչել։Ներսից ինչ-որ մեկը ոսկորով հարվածում է աչքին։ Շները հարձակվում են նրա վրա և ինքը փախչում է դեպի անտտառ։ Կինը ամուսնանում է ուրիշի հետ, իսկ նա այդպես թափառում է անտառում։