Մի օր Ծով Ա. Ցուլը Ա.
Ֆրիկացի անունով մի սևամորթի
տեսավ, որն իր կնոջ և
երեխաների հետ նավակում
նստած Օձ Ա. Ձկան համար երգ
էր երգում։ Օձ Ա. Ձուկը բերանը
բաց լսում էր.
Օձ Ա. Ձուկ,
Օձ Ա. Ձուկ,
Չկա քեզ պես
Սիրուն ձուկ
Օձ Ա. Ձուկն այդ երգով
հրապուրված՝ մի պահ մոռացել
էր, որ Արևադարձ կոչվող երկրում
մի բան ասում են, մի այլ բան
մտածում։ Նա մոտեցավ
նավակին, իսկ Ա. Ֆրիկացին
ճարպկորեն նետեց ուռկանն ու մի
ակնթարթում բռնեց խեղճ Օձ Ա.
Ձկանը։ Քիչ անց Օձ Ա. Ձուկը արդեն տապակված էր ու խժռված։
Ծով Ա. Ցուլը դա որ տեսավ, սարսափեց։ Նա հեռացավ՝ մտածելով. «Ի՜նչ սարսափելի է,
կեցցենք մենք՝ բևեռցիներս, որ ոչինչ չենք մտածում, իսկ եթե մտածում ենք, բոլորը կարող
են տեսնել մեր մտածածը»։
Բայց Ծով Ա. Ցուլն անմիջապես չվերադարձավ Բևեռ։ Գուցե ծուլությունն էր պատճառը,
կամ էլ նրան դուր էր գալիս չկարդացվող մտքերը ունենալը։
Այսպես, Ծով Ա. Ցուլը մնաց Արևադարձ կոչվող երկրում և ընտելացավ այդ երկրի
սովորություններին։
Մտածելը անսպասելի պտուղներ տվեց։
Ծով Ա. Ցուլը սկսեց շատ խորիմաստ բաներ մտածել, ասենք. «Ո՞վ ենք մենք։ Որտեղի՞ց
88
ենք գալիս։ Ինչո՞ւ կանք։ Ո՞ւր ենք գնում»։
Ահա և պատասխանները. «Մենք ծովացուլեր ենք։ Գալիս ենք բևեռից։ Կանք,
որովհետև մեզ ստեղծել է մի էակ, որը հսկայական ծովացուլի է նման։ Վերջիվերջո
կհեռանանք Արևադարձ կոչվող այս կեղծ երկրից և կվերադառնանք ազնիվ ու ճշմարիտ
Բևեռ»։ Ի վերջո Ծով Ա. Ցուլը ձանձրացավ մի բան մտածել, բայց ուրիշ բան անելուց և մի
գեղեցիկ օր վերադարձավ Բևեռ։ «Այո՜, չմտածե՛լ, անգործ ու անհոգ ապրել գոնե մի միլիոն
տարի»,- երազում էր նա։
Մի անգամ Բևեռում, իր հին սառցակտորին թիկնած, Ծով Ա. Ցուլն զգաց, որ մտածելն
արդեն սովորություն է դարձել, և ինքը չի կարողանում չմտածել։
Դժբախտաբար բոլոր մտքերն անմիջապես հայտնվում էին գլխավերևում՝ պսպղուն ու
թափանցիկ սառցալուլաներով գրված։ Խեղճ Ծով Ա. Ցուլի բարեկամներն սկսեցին նրանից
փախչել։ Նա էլ սկսեց վատ բաներ մտածել նրանց մասին։ Այդ մտքերը վատ խոսքերով
լցված սառցալուլաներ դարձան…
Շուտով Ծով Ա. Ցուլը մեն-մենակ մնաց իր սառցակտորի վրա։
Այդ ժամանակներից շա՜տ-շա՜տ տարիներ են անցել։ Բևեռում ջերմաստիճանը
բարձրացել է։ Մտքերն այլևս չեն սառչում և դարձել են անտեսանելի։ Բայց Ծով Ա. Ցուլը
դարձյալ մենակ է ապրում։ Իր սառցակտորին պառկած՝ նա անվերջ մտածում է։
Ի՞նչ է մտածում։
Ի՞նչ իմանաս։